September 2017 – Kleurrijk

‘Je vriend moet niet je vijand worden,’ zegt Chantal. Ze kijkt me indringend aan door haar zwarte bril. ‘Ik weet zeker dat de chemo eerst wat heeft gedaan, maar na de laatste keer hoopte er vocht op in mijn buik,’ ze geeft een klap op haar buik om te onderstrepen waar het probleem zit, ‘toen wist ik dat een volgende chemokuur niet meer mijn vriend zou zijn. En dus ben ik ermee gestopt.’
‘Wat zeg je dat mooi en wat bijzonder dat je zo overtuigd hebt gekozen om met chemo te stoppen.’ We maken kennis in Bardo, zij liggend in bed en ik op de stoel ernaast. Om ons heen tal van bloemboeketten.
‘Als ik het moet hebben van een beetje langer leven door chemo dan zegt dat eigenlijk dat mijn leven niet de moeite waard is geweest.’
Weer een opmerking die ik moet laten bezinken.
Ze ziet me denken en alsof ik nog bevestiging nodig heb, zegt ze lachend: ‘Er zit nog wel een kop op, hoor. Universitair geschoold en al.’

‘Hoe zie je de komende tijd voor je?’
‘Nou, ik heb het te druk om dood te gaan, als je dat bedoelt.’ Ze knipoogt. ‘Op 3 september geef ik een afscheidsfeest, dus voor die tijd kan het niet. Waarom wachten met mooie woorden spreken tot na het overlijden? Ik ben er liever gewoon bij. Ik heb het allemaal geregeld, dus 3 september haal ik gewoon.’
‘Verder totaal niet regiebehoeftig hoor,’ haakt haar schoonzus Gabrielle ironisch in vanaf de bank.
‘Daarna moeten de kinderen weer naar school, volgt de trouwdag van mijn ouders… Halverwege september lijkt me wel een aardig moment. Dan is de ergste stof weer neergedwarreld als Charlotte, onze oudste, in oktober tien wordt.’
‘Ik proef inderdaad enige controlebehoefte,’ zeg ik plagend.

‘Binnen Bardo kan er ook geschilderd worden met Peik, een kunstenaar. Eerder hebben we dat ook gedaan met kleinkinderen, dus mocht je willen dan kan dat ook met Jeroen en de kinderen.’
Even is het stil, even maar…
‘Mijn kist schilderen, dat lijkt me wel wat,’ klinkt het haast ondeugend.
‘Ik dacht precies hetzelfde,’ zegt Gabrielle.

‘Je bent overrompeld hè?’ vraagt Gabrielle als ik op het punt sta de kamer te verlaten.
‘Toen ik hoorde dat een moeder van vier jonge kinderen opgenomen zou worden, heb ik een paar keer diep adem gehaald. Dat komt dichtbij en vliegt naar de keel. Een gesprek als dit had ik inderdaad niet verwacht. Bijzonder zo met jullie op te mogen gaan lopen.’

Ik sluit de deur achter me. Op de grond staat een net afgeleverd bloemboeket, nog één. Duidelijk is dat Chantal niet alleen op mij indruk heeft gemaakt; kleurrijk zoals ook de bloemen om haar heen.

Chantal overleed op 2 september 2017.

Christiaan Rhodius, arts palliatieve geneeskunde, september 2017

Op verzoek van familie is bij dit blog een foto van een handenkrans van alle gezinsleden afgebeeld. Deze foto stond ook op haar rouwkaart.