Maart 2022 – Emmertje

‘Dat emmertje heeft het nodige te verduren gehad de afgelopen twee jaar,’ zegt Wil.
‘Dat kun je wel stellen,’ zegt Alexandra met een twinkeling in haar ogen. Haar weelderige grijze haardos zou ik niet zo snel koppelen aan haar leeftijd, net voorbij de 50.
De net omgespoelde turquoise emmer zet hij naast haar bed en ploft neer in de stoel. De lentezon schijnt door de terrasdeuren naar binnen. Zo luchtig als zijn trainingsbroek en t-shirt, zo zwaar zijn gemoed. ‘Ben alweer 30 keer in huilen uitgebarsten. Niet bepaald sfeerverhogend, maar…’. Sprakeloos slikt hij weer tranen weg.

Een paar minuten eerder pakte Alexandra temidden van onze kennismaking de emmer. ‘Het komt weer op.’ Wil pakt de emmer van naast haar bed en zet  deze voor haar. Ze buigt zich voorover, armen aan weerszijden van de emmer. Ik zit erbij en zie haar lichaam samentrekken. Ze spuugt meerdere keren in de emmer. Wil reikt een aantal tissues aan. Ze zijn na twee jaar ziekte op elkaar ingespeeld. En nu ligt haar maag definitief dwars. Geen hevel heeft soelaas geboden. En sinds een paar dagen is zij in Bardo. ‘De rust hier is een weldaad.’ Maar ook hier is ze bij vlagen misselijk. Ze veegt haar mond en zakt achterover in de kussens ‘Hè hè, dat lucht op.’ Wil pakt de emmer van het bed en loopt weg om die te legen.
Op de zijkant van de emmer zie ik zie vervaagde letters staan. ‘Staat er nou BFF op de emmer?’ vraag ik vertwijfeld.
‘De emmer is mijn BFF.’ Ze lacht als klein meisje dat net kattenkwaad heeft uitgehaald. ‘Mijn Best Friend Forever.’ Even ligt ze weer achterover met haar ogen dicht en pakt dan het gesprek weer op. ‘Ben moe en dommel veel. Vind het overigens niet zo erg meer hoor.’

Haar lach gaat hand in hand met de tranen van Wil. ‘Tranen mogen en moeten er zijn hoor, maar het moet niet alleen maar moeizaam zijn.’
Wil knikt instemmend. ‘Naast tranen moet er ook luchtigheid zijn. Maar zeker niet altijd makkelijk.’
We praten over de situatie en hoe het voor hen beiden is. Verbondenheid is voelbaar. Het fotoalbum met twee sprankelende tieners staat aan de andere kant van haar bed. En ook bezoek wordt uitgenodigd het leven te vieren.

‘Gisteren kwamen vriendinnen langs,’ zegt Alexandra. ‘Ook toen waren er tranen, maar niet de hele tijd. Ze hadden prosecco bij zich. Ik kan het natuurlijk niet drinken, maar wel er mee spoelen. Gewoon voor de smaak. En daarna spuugde ik het weer uit. In mijn emmer.’ Ze lacht. ‘Je bent een BFF of je bent het niet.’

Christiaan Rhodius, maart 2022