Januari 2017 – Een ster

Een ster

Twee paar kinderogen kijken me bij binnenkomst aan. Eén paar ogen verdwijnt direct in de schoot van mama. Als ik door mijn knieën zak kijken twee blauwe ogen mij nieuwsgierig aan. Ik vraag om een box en krijg een ferme tik op mijn uitgestoken vuist. ‘Hoe heet jij?’

‘Ella.’
‘En je zusje?’
‘Eline.’

‘Hé Christiaan, goed je te zien.’ Papa Jarno hangt op de bank, kussen onder zijn arm, zijn voeten half onder zich. Naast hem zit zijn vrouw Renate met Eline stevig tegen zich aangedrukt. We kennen elkaar nog van een ontmoeting op de polikliniek in het Spaarne Gasthuis. Dat was enkele maanden geleden.
‘Had je liever niet in Bardo welkom geheten,’ zeg ik terwijl ik hem de hand schud.
‘We moeten praten over de laatste dagen die zijn aangebroken.’ Hij probeert tevergeefs het rietje uit zijn fles water te pulken, zet vervolgens de fles aan zijn lippen en neemt een kleine slok.

‘Kom maar meisjes. We laten papa even met de dokter praten.’ De drie dames trekken hun jassen aan en lopen de gang op. Met iedere stap lichten de schoenen van Ella op. In combinatie met haar zilverkleurige jas zou ze zo door kunnen voor een ruimtewezen.

‘Ik ben blij hier te zijn.’ Jarno verschuift het kastje van de morfinepomp om zijn nek en vervolgt ‘het is tijd om de zorg uit handen te geven, ik kan het niet meer zelf.’
‘Je hebt flink ingeleverd,’ zeg ik met gevoel voor understatement, terwijl ik tegenover hem op zijn bed zit.
‘Dat kun je wel stellen. Het is net het spelletje waarbij je naar vissen hengelt.’ Hij strekt zijn arm uit en hengelt een denkbeeldige vis van de vloer. ‘Ik weeg bijna niets meer’.

Ik buig me naar hem toe, ‘Hoe is het voor de kinderen?’
‘Renate en ik hebben Ella uitgelegd dat papa nu in een hotel is waar mensen ziek zijn en een ster gaan worden. Dat zeiden we destijds ook toen hun broertje Mike overleed. Bij het uitstrooien van de as noemden we dat sterrenstof.’

Ik val stil en slik, tegenover me zit een leeftijdsgenoot die zijn vierjarige heeft uitgelegd dat papa een ster gaat worden. Toch weet Jarno het nuchter, bijna luchtig te brengen.
‘Ik heb er rust mee.’ Ondertussen vallen zijn ogen ook letterlijk toe. Het gesprek vergt de nodige energie. ‘Soms val ik weg, maar dat vind ik niet hinderlijk’.

We ronden af en ik ga op zoek naar Renate en zijn dochters. Ik tref ze buiten bij de glijbaan. Inmiddels schemert het. De lichtjes in Ella’s schoenen lichten feller op. Net als sterren in de nacht van grote afstand zichtbaar. Net als sterren die niet worden vergeten.

Christiaan Rhodius, arts palliatieve geneeskunde

Dochter Ella maakte een tekening voor papa:
Het grote hart is papa met zijn ogen dicht. De kleinere harten met ogen zijn Eline, Ella en mama die erg verdrietig zijn met tranen in de ogen. De hartjes links bovenin zijn omdat hij voor altijd in hun hart is.
Rechtsonder haar hand vol met hartjes.

(Ella is 4 jaar)