Mei 2018 – Promoveren

‘We gaan vol gas,’ trapt Piet af terwijl hij zijn jas over de stoelleuning hangt. Hij ploft neer op de stoel. Zijn vrouw Astrid zit al. ‘Het mag dan wel niet te genezen en dus palliatief zijn, maar ik ga er nog steeds voor.’ Het aanhoudende hoesten bleek op meer te berusten dan een rokershoest. Het is mis en flink ook. De kanker heeft zich al uitgezaaid. ‘Als mensen “palliatief” horen denken ze vaak direct aan overlijden, maar zover ben ik nog lang niet.’ Met zijn joggingbroek en sweater aan zie ik hem zo voor me, gemoedelijk keuvelend in de voetbalkantine bij Telstar waar hij teammanager is. ‘Doe ik als hobby naast mijn werk als teamleider bij de gemeente Velzen, ik ben een echte regelneef.’ Een hik onderbreekt zijn verhaal, hij grimast en vloekt tegelijkertijd. ‘Is zo weer over,’ poetst hij de pijn weg.
Ik ervaar geen ruimte om over de pijn te praten. ‘Help me even, is een teammanager hetzelfde als een coach?’ vraag ik vanuit de gedachte beter dom te blijken dan te blijven.
Piet praat me de hele vereniging door. ‘De teammanager speelt de wedstrijd voor de wedstrijd gespeeld wordt. Hij regelt zaken als het registreren van de spelers die gaan spelen,’ eindigt Piet zijn uitleg over hoe het geregeld is bij de club.
‘Dat is direct een mooie voorzet voor de rol van de palliatieve zorg,’ zeg ik. ‘Palliatieve zorg ondersteunt als ziekte niet te genezen is. En tot het overlijden daar is, richt palliatieve zorg zich op leven. Wat is voor jou van belang om de wedstrijd goed te kunnen spelen?’
‘Ik heb een hele goede manager op werk. Zij heeft mijn taken overgenomen. “Let it go” is haar motto. Dat heb ik ook nodig, tijd voor mezelf.’
‘Ik zou wel graag zien dat je bij Telstar bezig blijft,’ zegt Astrid, ‘anders hangen we alleen maar op de bank.’
‘Natuurlijk blijf ik bij de club betrokken, maar mijn rol moet anders worden. Ik kan geen verantwoordelijkheid meer hebben. Vrijdag ga ik ook naar de jongens toe, iedereen is zich rot geschrokken. En dat terwijl we play offs spelen voor promotie naar de eredivisie.’

‘En vind je het goed om ook nog even over pijnstilling te praten?’ tast ik af.
‘Ik loop niet zo snel naar de dokter. Ben hooguit 5 dagen ziek geweest in 30 jaar werken.’
‘Dat mag zo zijn, maar ook hiervoor geldt dat je beter goed voorbereid kunt zijn.’

Bij vertrek uit de spreekkamer zwaait Piet met het recept voor extra pijnstillende medicijnen in de hand. Het voelt alsof we al jaren samen in de kantine hebben gezeten.
Telstar heeft er een nieuwe fan bij. Vol gas de play offs in.

Christiaan Rhodius, arts palliatieve geneeskunde, mei 2018

Bron foto: Pixabay/AnnRos/CC BY-SA 2.0