December 2017 – Kussen

‘Ik wil een goede vader zijn,’ zegt Jörgen vanuit zijn ziekenhuisbed, zijn hoofd ligt op een witte kussensloop met kindertekeningen erop. ‘Ben verdorie nog maar 46 jaar en kan niet eens thuis de broodjes smeren voor mijn kinderen, Tatum en Roan.’ Hij schudt zijn hoofd en kijkt zijn vrouw Iris aan die naast hem zit. Ze pakken elkaars hand.

Ik maak kennis met dit jonge stel en wordt deelgenoot van de moeilijke afwegingen die de steeds weer toenemende ziekte hen dwingt te maken. De boom van een politieman die voorheen moeiteloos 130 kilo wegdrukte, moet nu zijn krachten sparen. Samen praten we over opname in Bardo.
‘Dit is ook niet mijn keus,’ zegt Iris, ‘maar thuis lukt het niet met de kinderen. Zij zijn kinderen, ze rennen en roepen, maar zijn vooral niet stil. En jij hebt rust nodig.’
‘Dat snap ik ook wel, maar ik wil gewoon niet nu al van jullie gescheiden worden. Toen ik opgenomen werd in het Spaarne Gasthuis zei Roan: “Papa komt vast niet meer naar huis” en ik wil niet dat hij gelijk krijgt. Ik wil voor het slapen gewoon een boek voor kunnen lezen.’ Ze knikken naar elkaar.
Iris haalt haar schouders op. ‘Dat weet ik ook wel, maar het kan helaas niet anders.’

‘Wat weten de kinderen over jouw situatie?’ vraag ik.
‘Ik vertel de kinderen nu dat ik niet meer beter word en dood ga. Dan vertel ik over de moeder van de buurvrouw die overleden is. “Zie je de buurvrouw nog wel eens lachen?” vraag ik dan. “Natuurlijk” zeggen ze. Nou, zo zal het ook zijn met jullie. Ik zal er niet meer zijn, maar dat wil niet zeggen dat jullie niet blij kunnen zijn.’
‘Wat bijzonder dat je ze zo voorbereidt op wat komen gaat,’ zeg ik vol bewondering. ‘Bij Bardo willen we bovenal jou met je gezin nog de mogelijkheid geven van het leven te genieten voor zolang dat je gegeven wordt.’
‘Fijn, want dat wil ik ook zo graag. Ik wil lekker dingen met ze doen. Het zijn knutselaars,’ hij wijst naar het kussen achter zich, ‘vinden ze heerlijk om zoiets te maken.’

Ik loop door de gang van Bardo richting de kamer van Jörgen. Vanuit de huiskamer klinken kinderstemmen.
‘Ik ben blij naar Bardo gekomen te zijn. Ik vind hier rust. Natuurlijk is het slikken als ik, zoals vrijdag, een kist door de gang zie rijden,’ zegt Jörgen als ik krap een week na onze kennismaking naast zijn bed zit. ‘Ik snap heus wel dat ik eens zo door de gang gerold wordt, maar nu nog niet.’

De huiskamer van Bardo zit vol. De piano speelt en we zingen uit volle borst. Jörgen zit in een rolstoel aan tafel. Iris zit naast hem en filmt met haar telefoon. Roan en Tatum zitten bij Sint op schoot. Tatum is bijgepraat over de Sint, maar Roan gelooft nog volop.
‘Hoe wist je dat ik hier zou zijn?’ vraagt hij verwonderd.
‘Dat soort dingen weet ik gewoon,’ zegt Sint, zoals hij dat alleen maar kan.
‘En die mijter dan, hoe kom je daar aan?’
‘Daar heb ik de mijter-piet voor.’
‘Kom je zo naar kamertje vier, daar woont mijn papa.’
‘Dat zal ik zeker doen.’

‘Wat heb ik genoten van Sinterklaas,’ zegt Jörgen. ‘Bardo brengt leven terug in mijn leven.’

Christiaan Rhodius, arts palliatieve geneeskunde, december 2017

De foto’s bij dit blog zijn gemaakt door de familie en beschikbaar gesteld voor dit blog.