Mei 2016 – High Five

Ik loop mijn spreekkamer uit de wachtruimte in. Een nieuwe ontmoeting ligt in het verschiet. Op afstand zwaait ze geflankeerd door haar twee dochters vanuit haar rolstoel. Hoe ze wist dat ze met mij een afspraak had? “Dat wist ik gewoon.” Ieder mens uniek, zoveel is duidelijk vanaf het eerste moment.

Eenmaal in de spreekkamer ontspint zich direct het gesprek. Alsof we elkaar al veel langer kennen. “Door mijn luchtige toon denken mensen weleens dat ik me niet besef hoe ernstig de situatie is, maar ik heb het donders goed door. Ik ben hier niet voor niets.”

“Waar wil je het over hebben?”

Moeheid, fysieke, maar misschien nog wel meer mentale moeheid. “Vind je dat gek?” Geenszins. In de voorbereiding had ik met de dokter in opleiding al stilgestaan bij de enorme lijst handelingen en ondergane behandelingen die het dossier opsomde. Nu lijkt het slotakkoord naderend. Er worden nog wel scans gemaakt, maar grote kans dat die uitwijzen dat de ziekte zich niets aantrekt van de medische hoogstandjes. De kaarten zijn geschud.

Tranen vloeien meer dan overvloedig. De eerste ronde tissues is verzadigd. Mijn aanbod 3 glazen water te halen wordt gretig aangenomen en bekrachtigd met een high five. En als het water er is pakt ze de draad weer op.

“Ik heb geen kans onbenut gelaten en heb geknokt voor wat ik waard ben.” Ook nu zal ze elke mogelijkheid tot behandeling aangrijpen als deze er is. Maar tegelijkertijd zegt een stem in haar dat het nu wel genoeg is geweest. Ook andere stemmen laten van zich horen. De angst voor wat komen gaat. Het moeten achterlaten van haar dochters met wie ze een drie-eenheid is geworden na haar scheiding. De eigen manier van verwerken die ze alle drie hebben. De fricties die dat met zich mee kan brengen. Haar rol als moeder die wil zorgen en wil blijven zorgen. De grote steun die de casemanager vanuit Bardo Hospice is. De noodzaak te denken over de plaats waar je wil overlijden. Overlijden dat je helemaal niet wil, maar toch moet.

Het is een kakafonie van stemmen. Een koor waarbij steeds weer een andere stem de boventoon zingt. Verwarrend, maar zeker niet ongebruikelijk bij mensen in haar situatie zo vertel ik haar. Als het lukt de veelheid aan stemmen inderdaad als een koor te zien, geeft het de mogelijkheid om elke stem aandacht te geven als deze de boventoon voert. In het gesprek lopen we samen de verschillende stemmen langs.

Volgens mij zonder het zelf door te hebben draagt ze wijsheden aan haar dochters over. Bijvoorbeeld over rouw; dat je eerst denkt niet zonder je ouders te kunnen om na verloop van tijd te merken dat je een dag niet aan ze gedacht hebt. Het leven krijgt vervolg. Ze geeft haar kinderen een belangrijke les mee. Hoe te sterven. Ik complimenteer haar. Zo met elkaar praten is geen vanzelfsprekendheid.

Het toch al bijzondere gesprek krijgt een passend slot in een gezamenlijke reflectie op het gesprek. “Toch merkwaardig met elkaar zo over je eigen dood te praten. Merkwaardig, maar ook wel erg prettig.”

Na een intens uur nemen we afscheid. Verrijkt gaan we ons weegs.