Mister Milkshake Het had niet veel gesveld of we hadden elkaar een week geleden niet ontmoet. Samen met de verpleegkundig specialist ben ik op de afdeling urologie voor een andere patiënt. Haast terloops opgenomen de zaalarts dat een patiënt van haar jongere vanmiddag een gesprek heeft de uroloog. Het nieuws is droef. Oplossingen voor handen zijn niet meer dan lapmiddelen.

High Five Ik loop mijn spreekkamer uit de wachtruimte in. Een nieuwe ontmoeting ligt in het verschiet. Op afstand zwaait ze geflankeerd door haar twee dochters vanuit haar rolstoel. Hoe ze wist dat ze met mij een afspraak had? “Dat wist ik gewoon.” Ieder mens uniek, zoveel is duidelijk vanaf het eerste moment. Eenmaal in de spreekkamer ontspint zich direct

Matchpoint Nieuwe opname op een drukke middag. Hij zit in rolstoel en kijkt tennis op televisie. Ik ga bij hem zitten en vraag van de televisie uit kan. Ik leg de televisie het zwijgen op. Het gesprek wil niet vlotten. Speelt er een taalbarrière van is het iets anders? Ik kom er niet achter. Ik ben de stroefheid. Hij baalt

Strijd is prioriteit Ze crepeert van de pijn. De deken over haar hoofd getrokken. Een vage contour van haar gezicht is te onderscheiden. Haar broer staat erbij en gezien. Vannacht was het thuis net zo. Medicatie bood geen soelaas. En dus volgt heropname in het ziekenhuis. Het komt voort uit niets minder dan “blinde paniek”. Een klamme hand wordt mij

Olifant De dood had haar komst aangekondigd. Galmde als een olifant door het porselein. Hij wist het wel, maar hing aan het leven. Hij wilde niet. Hand in hand laatste woorden uitgewisseld; de dood nabij. “Je gaat bijna dood.” “Dat is kut.” Een bewust zwervend leven houdt stil. “Had geen dag willen missen.” ~Voor de zwerver uit Amsterdam die zo