Lees de nieuwste blog van Christiaan Rhodius, gepubliceerd in het British Medical Journal op 2 maart 2023 https://rb.gy/en9ajz "Ik zal je een geheim vertellen," fluistert ze. De 60-jarige dame
T-shirt. Valery zit op de bank in haar kamer. Ze nipt aan een cappuccino en eet een stukje toast. Ze is bijna 50 en verblijft nu al een week of
Emmertje ‘Dat emmertje heeft het nodige te verduren gehad de afgelopen twee jaar,’ zegt Wil. ‘Dat kun je wel stellen,’ zegt Alexandra met een twinkeling in haar ogen. Haar weelderige
De hand Je hand reikt kordaat naar voren en grijpt de schuif groot. Precies zoals we hebben besproken. 'Als het zelfs kan ik het zelf. Eindelijk weer iets actiefs kunnen
Woelend lig ik in bed. Ik heb even geslapen, maar ben weer wakker. Ik denk terug aan de dag die achter me ligt. Aan de stoel die ik naast zijn bed schoof, hoe ik zijn hand vasthield. We wisten dat de dood ook was aangeschoven en dat hij snel zou overlijden. Ons gesprek komt weer in mijn herinnering boven. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Woorden komen bovendrijven, zinnen vormen zich. Ik krabbel wat en leg het papier naast mijn bed.* Ik trek de deken over me heen en val rustig in slaap.
Door de jaren heen werd schrijven voor mij een beproefde manier van reflecteren. Als arts bied ik de patiënt iets, maar de patiënt geeft me ook altijd iets terug. Met het schrijven probeer ik (van patiënten) geleerde lessen te verwoorden. De keren dat ik mijn ‘schrijfsels’ aan patiënten liet lezen, bleek dat het hen ook goed deed. Meerdere keren spoorden zij me aan het ook met een breder publiek te delen, steeds vanuit de gedachte dat wat de één helpt in deze levensfase een ander ook kan helpen.
Ieder blog wordt (al dan niet met gefingeerde namen) met toestemming van de patiënt en/of naasten gepubliceerd. Ik ben hen dankbaar voor het onderlinge contact en de lessen die zij me leren. Het is mijn wens dat dit blog iets zichtbaar maakt van wat palliatieve zorg ten diepste voor mij betekent: volop leven in het besef van de eindigheid.
Christiaan Rhodius, specialist ouderengeneeskunde / arts palliatieve geneeskunde
* Die nachtelijke zinnen werden jaren later het eerste blog ‘Olifant’.
Gordijn Achter het gordijn wordt op ons gewacht. Samen met zaalarts Lotte en collega Astrid loop ik naar binnen. Ik schud het rond het bed de hand. Door het rumoer opent de patiënt zijn geel uitgeslagen ogen en verkregen me de hand door een, haast onhoorbaar ‘Wim’. Zijn ogen weer dicht. Ik ga naast hem zitten. ‘Ik begrijp dat jullie
Oorverdovende stilte ‘Een paar dagen na mijn opname in het ziekenhuis stond ik alweer langs de lijn. Tobias moest voetballen. Stond ik daar in mijn uppie.’ Saskia heft haar armen en gooit het eruit. ‘Ik wist dat de andere ouders hebben gehoord van mijn opname in het ziekenhuis, maar er iets over zeggen ho maar. Een operatie aan je amandelen
Kipfilet ‘Elke keer word ik weer verrast door wat er gebeurt. Ook al heb ik vooraf zeg keren een patiënt van nabestaande uitgenodigd voor het onderwijs over palliatieve geneeskunde’, ik tegen Angela. De jonge dokters laten hun lunchpauze schieten en schuiven aan. Haar en der een zelf meegebrachte boterham gegeten. ‘Heb je er trouwens fluistert mee dat er gegeten wordt
Krulspelden ‘Hé jochie, wat leuk dat je even binnenloopt’, zegt ze met een tandeloze mond. Haar kunstgebit is vlak voor opname in Bardo via ‘het closet’ in het riool beland. Haar tegen het grijze haar en bleke gezicht. Gezien haar ziekte ook niet verwonderlijk, haar lichaam maakt geen nieuw bloed en bloedtransfusies slaan niet aan. Op de revalidatieafdeling van het
Perspectief Haar perspectief Het is koud in de kamer, maar het weerzien is warm. Rona ligt met een grote glimlach onder haar eigen dekbed. Even rustig en ontspannen als de Boeddha op het dekbedovertrek. ‘Brrr, is de verwarming kapot van zo’, vraag ik lachend. ‘Ik doe het raam wel dicht’, zegt haarstaat vast Kees zicht op de stoel naast haar
Een ster Twee paar kinderogen kijken me bij binnenkomst aan. Eén paar ogen verdwijnt direct in de schoot van mama. Als ik door mijn zak kijk twee blauwe ogen mij nieuwsgierig aan. Ik vraag om een doos en krijg een ferme tik op mijn uitgestoken vuist. ‘Hoe heet jij?’ ‘Ella.’ ‘En je zusje?’ ‘Eline.’ ‘Hé Christiaan, goed je te zien.’
You have made it till the end!
No post here!
Bardo kan uw hulp goed gebruiken voor optimale zorg voor onze patiënten. Dat kan op allerlei manieren. Met een financiële bijdrage maar ook in natura. Door u aan te sluiten als vrijwilliger, of deel te nemen aan onze activiteiten.
