Telefoon ‘Ben gelukkig niet misselijk meer.’ Nelleke zucht diep. Alsof ze de herinnering aan de weg wil blazen. ‘Vorige week was het erg. Nou, nou,’ ze schudt haar hoofd en keek me indringend aan, ‘zo erg…, dan het voor mij niet meer hoor.’ Haar donkere bril en bleke huid, net zo’n contrast als voor de andere medicatie tegen de bescherming.

Arts ‘Moet toch gek zijn om als arts hier te werken’, zegt Inge lachend vanuit haar bed. ‘Je geneest niets en een dokter moet toch beter maken.’ Ik schuif wat op mijn stoel naast haar bed… Ik ben terug van vakantie en spreek haar voor de tweede keer. Voeding krijgt ze via haar bloedvaten. De grote zak met voeding hangt

Tatoeages ‘In Bardo leven we,’ zegt Linda direct bij onze eerste kennismaking. ‘Andere zorgen, dingen die ik thuis moest doen, zijn ons hier uit handen genomen.’ Ze zit aan het hoofdeinde en kijkt me indringend aan. Ik zit aan het voeteneinde en zie het bedrukte gezicht van haar broer Mark. Hij is iets ouder dan ik en ligt in bed.

Overrompeld ‘Mijn vader vierde zijn 70ste verjaardag’, zeg ik aan het eind van mijn bezoek. ‘Gefeliciteerd.’ Machiel zit tegenover me in de sta-op-stoel, benen opgetrokken op de voetsteun die omhoog. Zijn huidige postuur heeft weinig meer weg van zijn vorige ‘bourgondische omvang’ die samenging met zijn werk in de wijnhandel. In de weken in Bardo zijn de wijzigingen aangebracht die

Geluk in Bardo ‘Voel me nu levendiger dan toen ik 40 was.’ Marja komt op de rand van haar bed zitten. Voor ze kan spreken, moet ze op adem komen. De zuurstofslang in haar neus bungelt langs haar lichaam. ‘Door de dood komt het leven een stuk dieper binnen. Kan nu ook intens genieten van iets kleins als vogels bij

Idylle ‘In eenzaamheid kan ik niet sterven’, zegt Olga als ik haar welkom heet in hospice Bardo. ‘Had altijd gedacht dat ik zou sterven in een huis bij een meer, met zo’n steiger in het water en een ondergaande zon’. Ze glimlacht plichtmatig. ‘Idylle die er niet meer van gaat komen, heb jullie hulp in deze fase hard nodig. Bedenk