Lees de nieuwste blog van Christiaan Rhodius, gepubliceerd in het British Medical Journal op 2 maart 2023 https://rb.gy/en9ajz "Ik zal je een geheim vertellen," fluistert ze. De 60-jarige dame
T-shirt. Valery zit op de bank in haar kamer. Ze nipt aan een cappuccino en eet een stukje toast. Ze is bijna 50 en verblijft nu al een week of
Emmertje ‘Dat emmertje heeft het nodige te verduren gehad de afgelopen twee jaar,’ zegt Wil. ‘Dat kun je wel stellen,’ zegt Alexandra met een twinkeling in haar ogen. Haar weelderige
De hand Je hand reikt kordaat naar voren en grijpt de schuif groot. Precies zoals we hebben besproken. 'Als het zelfs kan ik het zelf. Eindelijk weer iets actiefs kunnen
Woelend lig ik in bed. Ik heb even geslapen, maar ben weer wakker. Ik denk terug aan de dag die achter me ligt. Aan de stoel die ik naast zijn bed schoof, hoe ik zijn hand vasthield. We wisten dat de dood ook was aangeschoven en dat hij snel zou overlijden. Ons gesprek komt weer in mijn herinnering boven. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Woorden komen bovendrijven, zinnen vormen zich. Ik krabbel wat en leg het papier naast mijn bed.* Ik trek de deken over me heen en val rustig in slaap.
Door de jaren heen werd schrijven voor mij een beproefde manier van reflecteren. Als arts bied ik de patiënt iets, maar de patiënt geeft me ook altijd iets terug. Met het schrijven probeer ik (van patiënten) geleerde lessen te verwoorden. De keren dat ik mijn ‘schrijfsels’ aan patiënten liet lezen, bleek dat het hen ook goed deed. Meerdere keren spoorden zij me aan het ook met een breder publiek te delen, steeds vanuit de gedachte dat wat de één helpt in deze levensfase een ander ook kan helpen.
Ieder blog wordt (al dan niet met gefingeerde namen) met toestemming van de patiënt en/of naasten gepubliceerd. Ik ben hen dankbaar voor het onderlinge contact en de lessen die zij me leren. Het is mijn wens dat dit blog iets zichtbaar maakt van wat palliatieve zorg ten diepste voor mij betekent: volop leven in het besef van de eindigheid.
Christiaan Rhodius, specialist ouderengeneeskunde / arts palliatieve geneeskunde
* Die nachtelijke zinnen werden jaren later het eerste blog ‘Olifant’.
Wegen Een statige deur wordt voor mij open geduwd. Schoorvoetend loop ik de lege zaal in. Rijen banken staren me aan, de eerste zijn ‘gereserveerd’. Ik ga op de eerste niet gereserveerde rij zitten en kijk voor mij uit door de grote glazen pui. Het water in de vijver achter het glas spat open en de bomen zonder bladeren in
Kussen ‘Ik wil een goede vader zijn’, zegt Jörgen vanuit zijn ziekenhuisbed, zijn hoofd ligt op een witte kussensloop met kindertekeningen erop. ‘Ben verdorie nog maar 46 jaar en kan niet eens thuis de broodjes smeren voor mijn kinderen, Tatum en Roan.’ Hij schudt zijn hoofd en kijkt zijn vrouw Iris aan die naast hem zit. Ze pakken elkaars hand.
Tussenstand ‘Ik ga wel in de hoek zitten’, schatert Arnold, ‘daar zit ik toch altijd al.’ Hij hangt zijn jas over de stoel van de spreekkamer in het ziekenhuis. ‘Ik ken m’n plek.’ ‘Wat je wil’, zegt Els. ‘We blijven Peppie en Kokkie.’ Arnold’s snor krult omhoog en zijn buik schudt nog na. ‘Humor heeft ons op de been gehouden
Tortelduiven ‘Stoppen jullie gewoon de medicijnen in de hoop dat haar hart het begeeft van zo?’ vraagt André duidelijk aangedaan, maar zonder al te veel stemverheffing. ‘Dat kan toch niet de bedoeling zijn?’ Zijn kleurige polo steekt fel af tegen het intens bleke gezicht van zijn vrouw Henny. De chemo heeft haar kaal gemaakt, desondanks sprankelen haar ogen. In de
Kleurrijk ‘Je vriend moet niet je vijand worden’, zegt Chantal. Ze kijkt me indringend aan door haar zwarte bril. ‘Ik weet zeker dat de chemo eerst wat heeft gedaan, maar na de laatste keer hoopte er vocht op in mijn buik,’ ze geeft een klap op haar buik om te onderstrepen waar het probleem zit, ‘toen wist ik dat een
Uit(z)waaien ‘Best heftig om hier weer te zijn’, zegt Lidwien met getrokkende stem. Haar zussen Marian en José knikken instemmend. ‘Het is nu geleden dat moeder in Bardo acht weken overleden. Gek te bedenken dat jullie werk gewoon door is gegaan.’ In het Trefpunt, de ontmoetingsplek binnen Bardo, blikken we terug op de tijd die was. ‘Jullie zijn zeker niet
You have made it till the end!
No post here!
Bardo kan uw hulp goed gebruiken voor optimale zorg voor onze patiënten. Dat kan op allerlei manieren. Met een financiële bijdrage maar ook in natura. Door u aan te sluiten als vrijwilliger, of deel te nemen aan onze activiteiten.
