Lees de nieuwste blog van Christiaan Rhodius, gepubliceerd in het British Medical Journal op 2 maart 2023 https://rb.gy/en9ajz "Ik zal je een geheim vertellen," fluistert ze. De 60-jarige dame
T-shirt. Valery zit op de bank in haar kamer. Ze nipt aan een cappuccino en eet een stukje toast. Ze is bijna 50 en verblijft nu al een week of
Emmertje ‘Dat emmertje heeft het nodige te verduren gehad de afgelopen twee jaar,’ zegt Wil. ‘Dat kun je wel stellen,’ zegt Alexandra met een twinkeling in haar ogen. Haar weelderige
De hand Je hand reikt kordaat naar voren en grijpt de schuif groot. Precies zoals we hebben besproken. 'Als het zelfs kan ik het zelf. Eindelijk weer iets actiefs kunnen
Woelend lig ik in bed. Ik heb even geslapen, maar ben weer wakker. Ik denk terug aan de dag die achter me ligt. Aan de stoel die ik naast zijn bed schoof, hoe ik zijn hand vasthield. We wisten dat de dood ook was aangeschoven en dat hij snel zou overlijden. Ons gesprek komt weer in mijn herinnering boven. Mijn gedachten gaan alle kanten op. Woorden komen bovendrijven, zinnen vormen zich. Ik krabbel wat en leg het papier naast mijn bed.* Ik trek de deken over me heen en val rustig in slaap.
Door de jaren heen werd schrijven voor mij een beproefde manier van reflecteren. Als arts bied ik de patiënt iets, maar de patiënt geeft me ook altijd iets terug. Met het schrijven probeer ik (van patiënten) geleerde lessen te verwoorden. De keren dat ik mijn ‘schrijfsels’ aan patiënten liet lezen, bleek dat het hen ook goed deed. Meerdere keren spoorden zij me aan het ook met een breder publiek te delen, steeds vanuit de gedachte dat wat de één helpt in deze levensfase een ander ook kan helpen.
Ieder blog wordt (al dan niet met gefingeerde namen) met toestemming van de patiënt en/of naasten gepubliceerd. Ik ben hen dankbaar voor het onderlinge contact en de lessen die zij me leren. Het is mijn wens dat dit blog iets zichtbaar maakt van wat palliatieve zorg ten diepste voor mij betekent: volop leven in het besef van de eindigheid.
Christiaan Rhodius, specialist ouderengeneeskunde / arts palliatieve geneeskunde
* Die nachtelijke zinnen werden jaren later het eerste blog ‘Olifant’.
Duet Het licht van de lantaarnpalen schiet aan mij voorbij, de lege A1 ligt voor mij. Amsterdam heb ik bijna in het vizier, de radio vol aan. Intense ontlading na een net zo intense avond. Ik sprak over het taboe ‘dood’, een onderwerp dat het liefst doodgezwegen wordt. Compleet onterecht, want er is weinig zo universeel als de dood. ‘In
De handschoen Het is 2004. Ik ben bijna arts, officieel nog student. In het Kennemer Gasthuis loop ik mijn laatste coschap, mijn eerste ‘eigen patiënten’. Dit alles onder het toeziend oog van mijn supervisor. Samen met hem en de verpleegkundige zit ik in de artsenkamer. De tijd van meekijken is voorbij. Ik ben verantwoordelijk, ik voel me als een vis
Promoveren ‘We gaan gas’, trapt Piet af over hij zijn jas over de stoelleuning hangt. Hij ploft neer op de stoel. Zijn vrouw Astrid zit al. ‘Het mag dan wel niet te genezen en dus palliatief zijn, maar ik ga er nog steeds voor.’ Het aanhoudende hoesten bleek op meer te rusten dan een rokershoest. Het is mis en flink
Gevangenis ‘Dynamiek, man, volop dynamiek. Op tal van manieren.’ Richard steekt direct van wal. We kennen elkaar net. Bij kennismaking was zijn handdruk stevig, stonden zijn ogen gefocust. De ferme passagiers met de spreekkamer in liep, deden geen ziekte vermoeden. De touwtjes uit zijn capuchontrui bungelen nonchalant bij het uiterlijk van zijn hoofd. ‘Ik ben geen type voor een psycholoog.’
Bloemschikken ‘Storend is het, ronduit storend’, zegt Kees met een groot dik vest aan. Een half jaar geleden zagen we elkaar voor het laatst. Nu gaat hij op het puntje van zijn stoel zitten en buigent zich voorover, als hij mij zijn klacht aan wil reiken en daarmee wil maken. Als de pijn op komt, is dat op zich met
Op z’n kop Het gaat als ik binnenloop. Mensen staan rondom het koffieapparaat, spelen tafelvoetbal of staren aandachtig naar instructies op het papier van het computerscherm voor zich. ‘Ik kom voor de chatsessie,’ zeg ik onwennig tegen de eerste de beste die ik tegenkom. ‘Loop maar mee.’ Ik sluit aan bij een groep die net naar de hoek van de
You have made it till the end!
No post here!
Bardo kan uw hulp goed gebruiken voor optimale zorg voor onze patiënten. Dat kan op allerlei manieren. Met een financiële bijdrage maar ook in natura. Door u aan te sluiten als vrijwilliger, of deel te nemen aan onze activiteiten.
